មកដល់ផ្ទះហើយ នាង ម៉ានយ៉ាន​នៅតែទនេ្ទញឈ្មោះ សូផាត អាហារអ្វីក៏នាងមិនព្រមទទួល ពេលគេងនាងគេងមិនលក់ ។​ ឪពុកម្ដាយធម៌ នាង នាំនាងទៅមើលកុន ទៅមើលល្ខោន នាងនៅតែរវើរវាយ សូផាត! បងសូផាត! លុះរៀបសែនពេ្រនសេ្រចជាពីរដង ជាបីដង នាងម៉ានយ៉ាននៅតែមិន ទាន់បាត់រវើរវាយ ។

យូរបនិ្ដចមក ទើបនាងបានស្រាន្ដខ្លួន ។ ឪពុកនាងអរជាខ្លាំង ក៏ឱ្យដំណឹងទៅឪពុក ម្ដាយ សំណាង។ ខាងប្រុសជូនកំណត់វេលាការ ។ នៅថ្ងៃ ១១ រោច ក្នុងខែកត្ដិត នៅគេហស្ថានលោកអធិបតីសេនា រោងពិធីធ្វើហើយសេ្រច ។ គេហែកូនកម្លោះមកចូលរោងពីព្រលឹម។ ពេលល្ងាចរៀបសូត្រមន្ដ រៀបលៀងភ្ញៀវ ។ ដល់មកពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ នាង ម៉ានយ៉ាមកគិតថា

   សេចក្ដីបំណងរបស់អញមិនឱ្យបង់បាត់ទេ

នាងនិយាយខឹងអ្នកតែងខ្លួនម្នាក់

   បងជូនទៅបត់ជើងបន្ដិច !
   យី ! ទៅបត់ជើងឯណា ?
   ឯបង្គន់មាត់ទនេ្ល ។
   មិនហ៊ានជូនទៅទេ ងងឹតណាស់ ។
   រកតែងងឹតហ្នឹងហើយ ជាការស្រួល ហើយសោះនឹងខ្មាសគេដែល នៅពាសពេញ ។

អ្នកតែងខ្លួនក៏ព្រម ។ នាងទាំងពីរចុះតាមជណ្ដើរក្រោយ ម៉ាងយ៉ានប្រដាប់មានពេជ្រពេញទាំងខ្លួន ។

លុះដើរទៅជិតដល់បង្គប់ នាងនិយាយប្រាប់អ្នកតែងខ្លួនថា

   បងនៅចាំត្រង់ហ្នឹង ដើរតែម្នាក់ឯងបានហើយ

អ្នកតែងខ្លួនក៏ធ្វើតាមបង្គាប់ ។ នាងដើរទៅជិតបង្គន់មាត់ទនេ្ល លេកីដៃទាំងពីរលើកឡើងលើ លោត ប្រូងទៅក្នុងទឹកកំពុងហូរខ្លាំងទៅសមុទ្រស្រុកចិន ។ នាង ម៉ានយ៉ាន សម្លាប់ខ្លួនក្នុងទឹក ដោយនាងនឹងឃើញថា សូផាតលោតទឹកសម្លាប់ខ្លួនដោយសារនាងនាំបង្កើតកម្មគ្រោះ ម៉្យាងទៀត នាងមិនចង់យកប្ដីដែលនិងរម្ងាប់សេចក្ដីអាឡោះអាល័យនាងពីប្រុសកម្សត់កត់ចង់ចិត្ដចាំនឹងនាង ។