សម្លាញ់ ! សម្លាញ់មានគុណនឹងខ្ញុំណាស់ ប៉ុន្ដែយើងនៅស្ថិតសេ្ថរក្នុងស្រុកនេះ ទៀតមិនបាន ក្រុងភ្នំពេញនៅជិតបង្កើយ គេថាផ្លូវហើងវែង មាត់មនុស្សវែង ជាងផ្លូវទៅទៀត យើងសូមលាសម្លាញ់នឹងចេញពីនេះ ។

នាយ រ៉កបើកភ្នែកធំៗ

   កុំអាលអញ្ជើញទៅណា ខ្ញុំចិញ្ចឹមសម្លាញ់ឯងទាំងពីរនាក់មិនបានឬ ? ក្នុងរវាងមួយខែពីរទៀត ។ ខ្លាចអ្នកណា យើង សុខចិត្ដស្រឡាញ់គ្នាហើយ គ្មានអ្វីធំជាងចិត្ដទេឪពុក ម្ដាយ ឱ្យមានប្ដី ប្រពន្ធមិនគាប់ចិត្ដ ថ្ងៃក្រោយមិនមែនឪពុកទេ ដែលទទួលខុសត្រូវលើជីវិតយើងក្នុងមួយជាតិនេះ

   សម្លាញ់និយាយនេះត្រូវម៉្យាងហើយ ប៉ុន្ដែប្អូនសម្លាញ់ឯងនេះ មាន គេបានជូនឥវ៉ាន់ច្រើនណាស់ កាលដែលគេចូលដណ្ដឹង ។ ឥវ៉ាន់នៅជាប់នឹងខ្លួន នាងផង បើគេដឹងថានាងរស់ជីវិតនៅជាមួយខ្ញុំ គេនឹងអូសអស់ជាមិនខាន គេប្ដឹងចៅក្រមធ្វើឹទោសផង ។

នាយ រ៉ក ឈប់មួយស្របក់ ។

   សម្លាញ់គិតឃើញយ៉ាងដូចមេ្ដចស្រួល គិតទៅចុះ ។

លុះប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក សូផាតនិង ម៉ានយ៉ាននាំគ្នាទៅនៅក្នុង ស្រុកមួយឆ្ងាយបនិ្ដចពីទីរួមខេត្ដស្វាយរៀង ។ សង្សារទាំងពីរព្រមព្រៀងគ្នា លក់ខ្សែមាស ខ្សែពេជ្រតូចៗ ទិញបានជាលំនៅ ជាដីស្រែ វេលាដែល សូផាត នៅកាប់គាស់ដីដាំដំណាំ ម៉ានយ៉ាន នៅផ្ទះថែរក្សាទ្រព្យសម្បតិ្ដ មើលខុសត្រូវ ក្នុងផ្ទះ ក្រៅផ្ទះ ដាំបាយធ្វើម្ហូប ។

អ្នកទាំងពីរដូចលលកញីឈ្មោល ស្រឡាញ់គ្នាហាក់ថ្លើមមួយ ប្រម៉ាត់មួយ ។ អ្នកស្រែនៅក្នុងភូមិ មានផ្ទះនៅជិតខាង សឹងតែស្រឡាញ់រាប់អានអ្នកចំណូលទាំងពីរនាក់នេះណាស់ ។ អ្នកទាំងអស់ស្មានថាជាប្ដីប្រពន្ធពេញច្បាប់ ។ ឥតអ្នកណាដឹងប្ញសកែវបនិ្ដចសោះ ។

ខែជេស្ថចូលមកដល់ ទឹកភ្ញៀងធ្លាក់កាន់តែច្រើន អ្នកធ្វើស្រែរាល់គ្នាម្នីម្នាភ្ជួររាស់ដីយ៉ាងមាំទាំ ។ សូផាត ក៏ធ្វើដូចអ្នកទាំងពួងដែរ ប៉ុន្ដែវេលានឹងព្រួសស្រូវ ស្រាប់តែ ពិនិត្យទៅឃើញថាខ្វះពូជស្រូវ ក៏និយាយទៅសង្សារថា

   កែវបង ! ឥឡូវយើងត្រូវការទិញពូជស្រូវទៀត ទើបគ្រប់គ្រាន់ តើយើងត្រូវធ្វើដូចមេ្ដច បើយើងមានប្រាក់ យើងទិញផ្ទះទិញដីទិញរបស់ប្រើប្រាស់ជិតអស់ទៅហើយ គ្រឿងមាសពេជ្រតូចៗ យើងលក់គ្មានសល់ ។
   អ្នកបង ! ចិញ្ចៀពេជ្ខ្ញុំ ́មានតម្លៃថ្លៃណាស់ ក្នុងស្រុកនេះឥតមានអ្នកណាហ៊ានទិញទេ អ្នកបងប្រថុយអញ្ជើញទៅភ្នំពេញ យកចិញ្ចៀនេះទៅ លក់ ឱ្យដល់ហាងក្លិង្គ ដែលនៅមាត់ទនេ្ល ធ្លាប់ទទួលទិញមាសពេជ្រ ។
   ពូជស្រូវមិនថ្លៃប៉ុន្មានទេអូន !
   ចា៎ទេ ខ្ញុំចង់បានប្រាក់ឱ្យច្រើន នឹងចាយវាយទៅថ្ងៃក្រោយទៀត អ្នកបងអញ្ជើញទៅភ្នំពេញចុះ ប៉ុន្ដែប្រយ័ត្នបនិ្ដច ។
   បើដូច្នោះ ស្អែកបងនឹងចេញទៅ ។

លុះព្រលឹមឡើង សូផាតនឹងធ្វើដំណើរចាកចេញពីដួងជីវិតអ្នក ដោយអ្នកមិនចង់ឃ្លាតឃ្លាចេញឆ្ងាយសោះ អ្នកមានចិត្ដអាឡោះអាល័យក្រៃពេកណាស់ ។ អ្នកនិយាយថា

   អូន ! បងដែលធ្វើដំណើរនេះ តោងធ្វើច្រើន ដំណាក់ណាស់ពីព្រោះបងត្រូវជៀសវាងស្រុកប្រជុំជន បងនឹងដើរទៅឡើង ឡានឱ្យហួសពីទីផ្សារ បងនឹងចុះពីលើឡានមុននឹងដល់ស្ពាន បាសាក់ គិតទៅដំណើរបងយូរណាស់ យ៉ាងតិតចបួន ឬប្រាំថ្ងៃ ដូច្នេះបើប្រសិនណារោគាព្យាធិអ្វីមកបៀតបៀនដល់អូន ចូរប្អូនរកពេទ្យចេះវិជ្ជាបារាំងមើលជំងឺនាង កុំបណ្ដែតបណ្ដោយឱ្យគ្រួផេ្ដសផ្ដាសមើល ម៉្យាងទៀតមនុស្សចាស់ៗក្នុងភូមិ ចូរប្អូនខំយកចិត្ត បើមានអាសន្នអ្វីៗ អ្នកនេះឯងហើយជាញតិរបស់យើង ។

នាង ម៉ានយ៉ាន ស្ទុះទៅឱបអ្នកប្រុសថ្លៃ ៖

   ចា អ្នកបង!

អ្នកទាំងពីរឈរប្រឱបគ្នា ។ នាង ម៉ានយ៉ានផេ្ដកក្បាលទៅលើទ្រូងសង្សារអ្នកប្រុសជ្រងសក់ នាង ចាប់ទាញអង្អែលសក់អង្អែលថ្ពាល់... មានទឹកភ្នែករលីងរលោងរាល់គ្នា ។ នាង ម៉ានយ៉ានស្រដីទាំងទង្គឹះអួលក្នុងចិត្ដ៖

   អ្នកបងអញ្ជើញទៅប្រយ័ត្នតាមផ្លូវឱ្យមែនទែន

   អ្នកទាំងពីររមិនចង់ឃ្លាតឃ្លាពីគ្នាសោះ ប៉ុន្ដែវាទាស់តែត្រឹមទ័ល។ បនិ្ដច សូផាតប្រដាប់ដោយខោអាវដូចអ្នកស្រែធម្មតា គឺពាក់មួកខ្មៅ​ អាវធំអាវចិន ខោចិនខ្មៅយ៉ាងជំនុំ ស្ពាយបង្វិចតូចមួយដើររបៀមបារី សង្កែ កាន់ជន្លូញនៅដៃ ។ នាង ម៉ានយ៉ានជូនដំណើរសង្សារ លុះត្រាតែហួស វាលវែងមួយទើបត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។

ទេ នាងមិនទាន់ត្រឡប់មកភ្លាមទេ នាងឈរក្រោមដើមត្នោតមើលទៅប្ដីដែលដើរកាន់តែឆ្ងាយទៅៗ លឹម២ បនិ្ដច លិចបាត់ក្នុងគម្ពោតព្រៃនាងស្រក់ទឹកភ្នែកអាណិតប្រុសកល្យាណ លុះវិល ថ្កានមកផ្ទះវិញនៅស្ងប់ស្ងាត់ ត្រមោចឯកាតែម្នាក់ឯង ។ នាងអុជធូបបីសរសៃ សំពះបន់ គុណបុណ្យឱ្យលោកជូយប្ដីនាង ។

និយាយពី សូផាតវិញ អ្នកដើរបណ្ដើរងាកមើលមកប្រពន្ធបណើ្ដរ លុះត្រាតែឆ្ងាយទៅ ងាកមើលមិនឃើញ ។ អ្នកនឹកមកដល់ប្រពន្ធនៅតែម្នាក់ឯងអ្នកនឹកពីក្ដីកម្សត់កម្រនឹងអ្នក អ្នកអស់កម្លាំងនឹងឈានជើងដើរតទៅទៀត សឹងតែពុំបាន ។ បនិ្ដចអ្នកដើរមកដល់ផ្លូវថ្នល់ ចម្ងាយពីផ្សារស្វាយរៀង ចំនួនដប់ គីឡូម៉ែត្រ ។ ឡានមួយមកពីព្រៃនគរបើកមកដល់ សូផាត ហៅឈប់ ទើបឡើងជិះ ។

ឡានបើកផុតទីព្រែកអ្នកលឿងបនិ្ដច គោមួយចេញពីវាលស្រែមក អ្នកបើកឡានស្មានថាជាគោនៅស្ងៀមក៏មិនបង្អង់ម៉ាស៊ីន គោនោះរត់កាត់ផ្លូវមួយរំពេចទង្គិចនឹងឡាន ឡានកិនគោ គោស្លាប់ ឡានក្រឡាប់ ភ្លាម ។ អ្នកជិះមានរបួសច្រើន ។ សូផាត សន្លប់មិនដឹងខ្លួន ។ គេយកអ្នកត្រូវរបួសទាំងអស់ទៅមន្ទីរព្យាបាលរោគ ។

នាង ម៉ានយ៉ាននៅម្នា់ឯងឯខេត្ដស្វាយរៀងនាងរព្ញកនឹកប្ដីសព្វទិន ទិវារាត្រីមិនដែលដាច់ ចាំមើលផ្លូនប្ដីក្រឃើញមកដល់ កើតមានបារម្ភខ្លាំង ។ ថ្ងៃមួយនាងឈឺចាប់ខ្លាំងក្នុងក្បាល ក្ដៅខ្លួនញ័រចំប្រប់ទាំងកាយបាយ ទឹក ចំណី ចំណុក នាងអាស្រ័យពុំបាន ។ ចាស់២នៅជិតខាងគេមកជួយរកថ្នាំឱ្យនាង ។ រកមិនដល់សោះ ជំងឺនាងនៅតែដដែល ។

នាងសួរមនុស្សចាស់ម្នាក់

   លោកតា ! នៅស្រុកយើងមានពេទ្យ បារាំងទេ ?
   មានចៅ ប៉ុន្ដែតោងឡើងទៅផ្សារហើយ ។
   ចា៎ ! ខ្ញុំទៅឱ្យគ្រូពេទ្យមើលរោគខ្ញុំ លោកតាអាណិតរកពឹងអ្នកណា ឱ្យគេទៅអញ្ជើញលោកគ្រូពេទ្យមកបានទេ ?
   មានអីចៅ

នាងយកប្រាក់ពីហោប៉ៅអាវហុចជូនទៅលោកតាចាស់

   នេះ សោ ហ៊ុយអ្នកទៅតាមពេទ្យ

រឿង៖ សូផាត (១១ជំពូក)

ជំពូកទី១ ជំពូកទី២ ជំពូកទី៣ ជំពូកទី៤ ជំពូកទី៥ ជំពូកទី៦ ជំពូកទី៧ ជំពូកទី៨ ជំពូកទី៩ ជំពូកទី១០ ជំពូកទី១១(ចប់)