ទេ !... សូមចិត្ដនាង សូមនាងត្រឡប់ទៅវិញទៅ បើនាងអាណិត ផ្ទះនេះមិនមែនផ្ទះខ្លួនទេ ខ្លួនមិនមែនម្ចាស់ខ្លួនទេ សូមនាងអញ្ជើញទៅវិញ ទៅ !

នាងអ៊ូរីដែលបានស្ដាប់តែកម្លាំងចិត្ដតេ្រកចង់ស្នេហានាំឱ្យងងឹតគិតមិនឃើញមើលមិនយល់ការខុសត្រូវទាំងពួង ខ្ទប់មុខទទូរក្រមារចុះ ដីភ្លាម ។

ពេលនោះទទួលនាង ម៉ានយ៉ាន ដើរចេញពីក្នុងនោះមក ។ នាង ម៉ានយ៉ាន ធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក នឹកថា បង សូផាត នេះ អញស្មានមកថា ជា មនុស្សត្រឹមត្រូវល្អ ។ តាមប្ញកពាដែលពុតធ្វើជាសុភាពរាបទាបនោះគួរឱ្យទុក ចិត្ដល្មមផ្ញើជន្ម ផ្ញើខ្លួនប្រាណបានណាស់ ឥឡូវស្រាប់តែហ៊ានយកស្រីឡើងមក ដល់លើផ្ទះផង ! ។ ធម្មតាប្រុសយើងជាស្ដ្រីសម្លឹងមិនធ្លុះដល់ក្នុងចិត្ដគេទេ មិន ធ្លុះទេ។​ ម៉ានយ៉ាន បិទបង្អួចយកដៃទាំងពីរគងថ្ងាសជពា្ជក់ជញ្ជឹង ប្រឹងដក ដង្ហើមធំស្ដាយគំនិតដែលគិតប្រាថ្នាខុសជាយូរអង្វែងមកហើយ ។

តាំងតែពីពាក់កណ្ដាលយប់កើតកាលវិតក្កនោះមកនាងម៉ានយ៉ានព្រួយប្រាណវេះខ្លួនចេញឆ្ងាយៗពីសូផាត ដរាប។នាងមិន ដែលដើរចេញចូលក្នុងផ្ទះឱ្យបានប្រទះមុខនឹងសូផាត សោះបើឃើញអ្នកប្រុសនៅត្រង់ណេះនាងទៅត្រង់ណោះ។ ពេលបាយនាងបរិភោគស្ងប់ស្ងាត់ វាចាខុសពីធម្មតា ដែលធីតាធ្លាប់តែនិយាយរីករាយ ដំណាលដំណើររឿងផេ្សងៗលេងកំសាន្ដទាំងអស់គ្នា ។

រំលងយូរថ្ងៃមក សូផាត នឹកក្នុងចិត្ដថា

   នាង ម៉ានយ៉ាន មានបើ អន់ចិត្ដអ្វីិនឹងអញហើយ មេ្ដចក៏គេចវេះពីមុខអញម្ល៉េះ? មេ្ដចក៏នាងខើ្ពមឆ្អើម អញម្ល៉េះ? ខ្លួនអើយដែលមកនៅក្នុងផ្ទះគេ យកចិត្តគេណាស់មិនគួរគេគុំគួនធើ្វស្មើស្មោះដូច្នេះសោះ មិនដឹងជាគេជិនឆ្អន់នឹងឯងបទណា ? ឱ ! ប្រហែលជា គេថា́ឯងហ៊ានប្រមាថមើលងាយលបលួចស្រឡាញ់គេហើយ ! ។ សព្វ́ថ្ងៃដឹង ខ្លួនថាថោកទាបដែរ ប៉ុន្ដែចិត្ដចង្រៃឱ្យព្រួចគួចមេត្រីទៅលើគេ ស្រឡាញ់គេ មិនហ៊ានឱ្យគេដឹងខ្លួនទេ មេ្ដចគេនៅតែដឹងខ្លួនបាន ។ គិតទៅឃើញថា ខុស គំនិត ខ្លួនជាអ្នកម្សត់ ទុរគតិមិនគួរគួចចិត្ដគិតចង់ស័គ្រដល់រូបគេឡើយ មិន គួរចង់ឈោងចាប់ផ្កាយដែលនៅលើមេឃ !​ សូផាត បម្រុងរត់ចេញ ។

លុះពេលព្រលប់យប់យន់បនិ្ដចមក ណារិន ទទួលមិនបានចេញមករៀននឹងសូផាត ។ សូផាត ប្រដាប់ដោយខោអាវចាស់តែមួយសម្រាប់ ប្រញិបប្រញាប់ទាញសំបុត្រមួយពីហោប៉ៅដាក់ទៅលើតុ ស្ទុះសឹមៗចុះមកដី ដើរចេញទៅក្រៅរបងភ្លាម ! អ្នកក្រឡេកមើល ទៅផ្ទះលើកដៃពីរសំពះ ឱ គុណបុណ្យព្រះម្ចាស់ថ្លៃ ! បួងសួងសូមលោកជួយទ្រទ្រង់វង្សាលោកអធិបតី សេនា ដែលប្រកបដោយចិត្ដវិសេសល្អ ។ ទឹកភ្នែកជោរចេញពេញមុខមួយរំពេច ។

សូផាត ឈានជើងដើរ ក្ដុកក្នុងចិត្ដអាឡោះអាល័យ មិនចេះអស់ មិនចេះហើយ ពីវង្សគ្រួសារលោកអធិបតីសេនា ។ អ្នកនឹកឃើញថា លោកនា ម្ម៊ឺនធំមានគុណនឹងអ្នកស្មើឪពុកអ្នកបង្កើត ដោយលោកទំនុកបំរុងអ្នកសព្វគ្រប់ ស្រឡាញ់រាប់អានមិនឱ្យឃ្នើសចិត្ដ លោកស្រីមិនដែលមានពាក្យបន្ទោសជេរស្ដី អ្នកសោះ ។ ណារិន ជាមិត្ដរកគ្មាននៅក្នុងលោក ។ ម៉ានយ៉ាន ជាធីតាដែល តែងតែរាប់អានអ្នកដោយស្មោះត្រង់ ។ ការខុសគឺខ្លួនអ្នកដែលក្បត់ចិត្ដត្រង់របស់នាង ។

សូផាត ដើរកណ្ដាលយប់ងងឹត មុខជ្រប់វងេ្វងស្មារតីឥតវិញ្ញាណ នឹង ញាំងចិត្ដអ្នកឱ្យនឹងប្រាថ្នាដើរតម្រង់ទៅទីណាឡើយ ។